SUNNY REST LODGE

 

In alle welvaartstaten van de wereld hebben gescheiden vaders met kleine kinderen, die ze één keer in de zoveel weken mogen zien, hetzelfde probleem: hoe houd ik ze een weekend lang prettig bezig.

Niets is triester dan de aanblik van zo’n kind, ronddraaiend in een draaimolen met vader ernaast op een bankje, het gezicht vertrokken in een krampachtig vertederde grijns.

Onze vriend Claude, een wat losgeslagen Fransman, eigenlijk een baron, met als achternaam “De Charnotet”, was barman in het etablissement waar mijn partner en ik optraden als Franse Chanson-act in New Hope, Pensylvania.

En hij bevond zich in die hierboven beschreven situatie en uiteindelijk maakte hij maar geen gebruik meer van zijn bezoekrecht, hoewel hij zijn zoontjes van drie en vier vreselijk miste.

Wij boden aan een weekend met z’n drieën door te brengen, plus de kinderen, wat het misschien allemaal wat makkelijker zou maken.

“En waar zou hij dan wel heen willen?”

“Naar Sunny Rest Lodge.”antwoordde hij

Dat was een nudistenkamp diep in het hart van Dutch Pensylvania, de steek waar sektes leefden die nog steeds weigerden andere vervoermiddelen te gebruiken dan paard en wagen en die het land bewerkten met de hand.

Hij had het kamp ontdekt toen hij – in betere tijden – een noodlanding moest maken met een sportvliegtuigje en zich daar ineens omringd zag door spiernaakte mensen. Later was hij er een aantal keren geweest met vrouw en kinderen en daar konden ze spelen, zwemmen en ravotten zonder zich te vervelen.

De bewuste dag reden we, na een rit van een paar uur, de ingang binnen van het kamp. Op de steile helling naast de weg stond een naakte man met bergschoenen aan en een botaniseertrommel omgegespt, druk bezig een plantje te determineren. Omdat hij wijdbeens stond hoefde hij slechts zijn hoofd wat dieper te buigen om ons tussen zijn benen door, scherp langs zijn bungelend geslacht, te kunnen zien en vriendelijk toe te wuiven.

Later leerden we hem beter kennen als Botany-Bill.

In het kamp werden we verwelkomd door Zelda, de leidster. Een kogelrond vrouwtje met stevig vet en een parelsnoertje om haar hals. Op het terrein stonden her en der volkstuin-achtige huisjes en het centrum werd gevormd door het zwembad, de kampwinkel en de gemeenschappelijke ontmoetingsruimte. We werden ondergebracht in respectievelijk het mannen- en vrouwenslaapzaaltje en gingen zelf ook maar uit de broek.

Het je aan elkaar voorstellen als je naakt bent geeft aan de geaccepteerde omgangsvormen iets potsierlijks. Mannen geven elkaar ferm de hand, het bovenlijf iets naar voren gebogen. Vrouwen geef je niet zo gauw een hand in Amerika. Je neigt maar wat en roept: “Hello, nice to meet you!”. De vrouw antwoordt met eenzelfde smile en maakt een kleine kniks waarbij ze een beetje door de knieën gaat. Je moet natuurlijk goed opletten waarop je je ogen laat rusten. Wel valt het je op welk een expressieve delen van het lichaam de mens meestal bedekt houdt. Als je alles kunt zien leert je dat veel over het karakter. Je hebt agressieve pikken en nieuwsgierige borsten. Je hebt laatdunkende billen en hartelijke buiken.

De regels van het kamp luidden: geen lichamelijk contact, geen alcohol, geen seks.

Maar seks laat zich niet zo makkelijk uitbannen zoals bleek door de opwinding die de komst bij het zwembad van mijn partner – een mooie jonge meid – veroorzaakte bij een aantal daar aanwezige jonge mannen. Enkelen kwamen al gauw in een halve kring om haar heen zitten. Maar zij had meer aandacht voor de twee kindertjes die we bij ons hadden. Haar speelgoed voor dat weekend.

Zelf wilde ze ook graag een kind. Iets waarvoor ik – amper vier en twintig – nog terugschrok.

Claude ontmoette een oude kennis: Gwen, die nu sinds kort ook gescheiden bleek te zijn en ze stortten zich met gretigheid in elkaars ellendeverhalen. Gwen had een buurmeisje bij zich Jo-Ann, ergens achter in de dertien, maar lichamelijk duidelijk voor in ontwikkeling.

We zaten om een tafeltje en ik probeerde vruchteloos me te interesseren voor de afkeurenswaardige handelingen van Gwen’s ex-man.

Ineens voelde ik een blote voet op mijn blote voet. Dat kon alleen maar Jo-Ann zijn. Ze keek me recht in de ogen met een klein lachje om haar mond. Na een poosje sprakeloos zwijgen van mijn kant vroeg ze of ik zin had in een partijtje tennis.

“Ja”, mompelde ik, “dat lijkt me wel leuk.”

Ze stond langzaam op en liep voor me uit.

Hoe snel kan een beoordeling als : “een kind nog, beetje voorlijk”, veranderen in: “mooi” en uitmonden in: “begeerlijk!”.

Onze tennis-outfit bestond uit een paar gymschoentjes.

Ik bleek slechts in staat tot het geven van wat lodderige klapjes, terwijl Jo-Ann als een hinde van links naar rechts over de baan schoot. Die meisjesachtige lijn van haar heupen, die zo’n intense vrouwelijkheid aangaf, die perfect gevormde borsten met tepels als knoppen die op springen stonden.

Aan het eind van de wedstrijd permitteerde ik me een vriendschappelijk klapje op haar ferme meisjesbil. Per slot was zij begonnen met het overtreden van de kampregels.

“Wat een geluk dat ze op mij is gevallen”, dacht ik schijnheilig. Een ander had er misbruik van gemaakt.

Haar volgende verzoek was of ik haar duiken wilde leren. Maar toen ik haar in de juiste duikhouding kneedde en haar natte lijf glad als een aal door mijn vingers gleed, moest ik mezelf ook gauw in het water laten vallen omdat een erectie niet meer te verbergen viel.

Nu is het natuurlijk de grote angst van elke man om in ’n nudistenkamp ineens een erectie te krijgen. Meestal kun je dat echter heel goed onder controle houden, gewoon door aan iets anders te denken. Toch waren er in het kamp op dat gebied twee opvattingen. Zelda, de leidster, was van de oude school. Zij wilde elke man met een onverhoedse erectie als pervert het kamp uitgooien. Daarom droeg ze ook dat parelsnoer. Daaronder bestond niets, mocht niet gekeken worden. Botany Bill was progressief. Hij legde haar uit dat een man door allerlei omstandigheden zoiets kon oplopen. Door temperatuurverschil, door hevige emotie, ja zelfs bij het aanhoren van het volkslied!

Claude had ons verteld hoe – toen op een dag een bezoekende nudist uit Californië een niet te verwaarlozen erectie kreeg – Zelda door het kamp had gerend, roepend: “Bill, kom gauw! Onze gast luistert naar het volkslied!”

Maar ik luisterde niet naar het volkslied. Méér naar een kwaadaardig deuntje in mijn eigen hoofd en ik moest een flinke tijd in het water blijven liggen om af te koelen.

Later op de dag nodigde Bill ons uit voor een wandeling. Het terrein zelf was niet zo groot maar de nudisten mochten vrijelijk rondlopen door de omliggende bossen en landerijen.

Daar gingen we, Bill voorop: “Pas op, daar staat Poison Ivy  en hier zie je een dwarsgemarmerd boomkevertje!”

Gwenn en Claude nog steeds gedompeld in hun verhalen, mijn partner met haar kindertjes. Ik wist dat als ze me de volgende keer om een kind zou vragen, ik ja zou zeggen.

En naast haar Jo-Ann, de pure verleiding, zo nu en dan omkijkend omdat ik het groepje wat moeizaam volgde.

Toen we het bos uitkwamen  reed ons een koetsje achterop met daarin een oude en een jonge man. Beiden droegen ze zwarte pakken en op het hoofd zwarte hoeden met brede randen.

Ze stopten en we zeiden elkaar goedendag.

“Hello, nice weather.”

Ik wist dat ze zich met geen paarden, koetsjes of zwarte pakken konden verdedigen waartegen zij streden, maar ik zag in de loense blik van onder hun hoedranden dat zij precies wisten welke kwalijke gedachten ook in mijn hoofd rondspookten.

We gingen een eindje gelijk op en toen weer ieder ons weegs.